Fransız filozof Henri Bergson’un “Gülme” kitabında
şöyle bir anlatı geçer:
“Herkesin ağladığı bir vaazda bulunan adama, niçin
ağlamadığı sorulduğu zaman:
- ‘Ben onların cemaatinden değilim ki!’ cevabını
vermiş.”
Ve şöyle diyor Bergson: “Ağlama için söylenen bu söz, gülme
için söylenirse daha doğru olur.”
Cemaatçi yaklaşımların ve ideolojik tutum
sergileyenlerin zaaflarını anlatan bu tespit
fevkalade önemlidir. Bu durum, kişinin ötekine karşı
sağır ve dilsiz kalması demektir. Yani, yekdiğerinin;
acısını, sevincini duygusuzca, taş misali seyretme
halidir. Başkalarının eylemlerini, düşüncelerini
hatta tüm dünyasını anlamsız bulma ve onu hiç yerine
koyma halidir.
Hâlbuki insan kendini, ötekine açtığı müddetçe tanır.
Bu da demektir ki ötekileştirenler ve insanlar arasında
cepheler açanlar, aslında kendilerini de
tanımamaktadırlar.
KISIR POLİTİK TARTIŞMALAR