İstanbul’da 17 milyon nüfus içerisinden 500 bin Suriyeliyi, ekonomiden, dış politikaya, ve hatta özelde aşk meşk ilişkilerine kadar bütün sorunlarımızın odağına oturttuk. Kendimize süper bir maske bulduk kısacası. Bilumum muhalefet ve orada yükselen trende ram olmak isteyen birçok kişi de bu ateşe körükle yaklaşıyor. Akla ziyan yazılar, yorumlar, analizler... Sanırsınız ki herkesin içinden bir Ziya Gökalp veya bir Nihal Atsız çıktı! Yok, yok bizimkiler onlara da rahmet okutur. Sanki ırkçılığın ağa babası sayılan “Öjeniks Cemiyeti”nin Türkiye bayisi olmaya karar verdiler!
…
Avrupa sağcıları olan bitene ‘Avrupa’da İslam İstilası’ diye karşı çıkıyorlardı, bizimkiler de ‘Türklüğümüzü kaybedeceğiz’, ‘asimile olacağız’ filan gibi gülünç iddialar ileri sürüyorlar. Rahmetli Sakallı Celal’i yine anarak ‘bu kadar cehalet ancak okumuşlukla mümkün olabilir’ diyelim…
Bu ülkeyi kuran Mustafa Kemal Atatürk bile Misak-ı Milli sınırları dışında kalan Selanik doğumlu iken, özellikle Kemalistlerin bu iddialara sarılmaları tuhaf!
…
Avrupa sağını güçlendiren Suriyeli mülteci akınında ‘Suriyeli istemiyoruz!’ diyenlerin en çarpıcı manşetleri ‘İslam istilası’ idi. Kendi içlerinde çok eleştirildi ancak Hristiyanlar için olabilirdi. Okuduklarıma bakarak, bizimkiler de herhalde benzer duygu içindeler diye düşünüyorum. İslami kimliğe ve ona sahip çıkanlara yönelik eleştirilerini tersyüz edip aynı formatta bu eleştirileri Suriyeliler üzerinden yineliyorlar. Söylem çevrilse de zemin, zaman, toprak, illiyet uymuyor. ‘Bizi Türklüğümüzden edecekler’ vizyonuna ‘ne vizyonmuş ama!!!’ deyip hala gülüyorum.