15 Temmuz’da Destan Yazan Kahramanlar’ı anlatan bir kitap hazırlıyorum. Ankara’da Gazi Abdullah Atlamaz’ı dinledim. Gıda Tarım ve Hayvancılık Bakanlığı müşaviri Atlamaz, darbe söylentisini duyar duymaz abdestini alıp sokağa fırlamış. Meslektaşı Gazi Abdullah Keskin ile Sıhhıye’de bir araya gelmişler. Oradan on binlerle Genelkurmay’a doğru yürümüşler.
“Sıhhıye tarafında arabayı bir kenara çektim. Canım müthiş sıkılıyordu, nefes almakta zorlanıyordum. Canım boğazıma geliyordu sanki. Birden Ulus tarafından elinde bayraklarla insanlar gelmeye başladı. Umutlandım. Millet sokağa akıyordu ve zillete katlanmayacaktı. Eline silahı alanın hak gasp ettiği ülke olmamalıydı memleketimiz. Millet yürüyordu; hürriyetine ve seçtiklerine sahip çıkacaktı.
Sıhhıye’den Kızılay’a doğru yürümeye başladık. Düğüne gider gibiydik. Adliye’nin önü zırhlı bir araç gelmişti, üzerinde makineli tüfekler vardı. Etrafını aldık, önüne ne bulduysak attık, çöp tankerlerine kadar. .. Dil Tarih Coğrafya’nın oralardan odun, taş vs. bulup getirdiler. Aracın önüne attılar. Araç askıda kaldı, hareket edemez oldu. Kendi etrafında dönüyor fakat yürüyemiyordu. Motoru çalışıyor, egzozundan pis dumanlar püskürüyordu. Araç etkisiz hâle getirilmişti.
“Yürüyün Genelkurmay’a!..” dedi biri.
Kalabalık o tarafa akmaya başladı. Yolda tank tarafından ezilmiş iki araba gördük. İçine baktık, kimse var mı diye. İnsan göremedik. Tank orta refüjdeki bariyerleri kırıp geçmiş, karşı yolda arabaları ezmiş. Sadece şoförün oturduğu yer ezilmemiş, arabanın öbür kısımlarının pestili çıkmış. Arabanın kapısını açıp içine baktık, Allah’tan kimse yok. Ferahladık.