Eskişehir'deki yangında 5'i orman işçisi, 5'i de AKUT gönüllüsü 10 şehidimiz var. Ama Türkiye şehitlerine ağlasın istenmiyor.
Arkasından feryat figan ile bağırıp çağırmak, şehidi tabutunda rahatsız edermiş. Hoca geçinen biri söylüyor bunu. Gürültü çıkarmayacak, sessizce gömecekmişsiniz.
Ağlamanız bile uygunsuzken arkalarından haklarını aramanız, ölümlerinin engellenip engellenemeyeceğini sorgulamanız hoş görülecek değil. Artık hiç uygun düşmez. Hele eğitimlerinde, ekipmanlarında, yangına müdahale yönetiminde ihmal, kusur, eksiklik olup olmadığını sormanız; şehitlere büyük saygısızlık sayılmaz mı?
Yetki ve sorumluluk sahiplerine kalan, aziz hatıralarını ve eşsiz fedakârlıklarını anarak şehitlerimizi cennete uğurlamaktır. Şehitlik bilincine sahip olduklarını gösterdikten sonra onlara ne denebilir ki...
Düşünün; askerde arkadaşları şehit olunca kendisi niye şehit olmadı, diye babasının kızdığını anlatacak kadar bilinçli hocalar çıkıyor öne.
Şehit yakınlarının payınaysa artık teselli vaazları dinlemek, nasihat edilmek, yerlerinde olmaya can atar gibi güya imrenilmek düşmez mi! Ya ne...