ASTSUBAY Ferhat Daş'ı intihara sürükleyen dakikaların görüntüsünü izlediniz mi?
Ben dehşet içinde izledim.
15 Temmuz darbe gecesi Sabiha Gökçen Havaalanı’nda yaşanıyor.
Güvenlik kameralarının yakaladığı görüntüler...
Gizli operasyon tatbikatı diye kandırılarak kışlasından ‘göreve’ çıkarılmış bir tankta cereyan ediyor.
Tatbikata değil kahpe bir oyuna getirildiklerini hangi safhada çözdü içindekiler, bilmiyoruz.
Tanıklıklara bakılırsa son bir saatte. Ondan önce ağzına kadar top ve mühimmat yükledikleri tankla aslında bir darbe kalkışmasına katıldıklarından habersizler.
Fakat şurası kesin, komutanı vur emri verdiğinde astsubay Daş olayın boyutlarını bittamam anlıyor.
Ne yapacak, emre uyup kalabalığın üstüne ateş mi açacak?
Saniyeler içinde kararını veriyor, halka ateş açmayacak, namusuna emanet edilen namluyu milletine doğrultmayacak, kardeşinin kanına girmeyecek.
“Ben vatan haini değilim” diye bağırıyor, karşı geliyor komutanına.
Ölümle tehdit ediliyor, yine de reddediyor bu korkunç emre itaati.
Ölümse ölüm diyerek, beylik tabancasını çekip alttan kendi çenesine dayıyor ve gözünü kırpmadan tetiğe basıyor.
Görüntülerini izleyip hikâyesini okuduğumda tüylerim ürperdi.
Yıllar evvel hatmettiğim incecik bir kitaptan beynime saplanan fişekvari bir cümleyi hatırlattı bana.
Kitabın adı “Bir Şizofren Kızın Güncesi”ydi. Vardır belki gözüne ilişenleriniz, simgesel sağaltım tekniğinin labirentlerinde geçen sarsıcı bir hikâye.
Sözünü ettiğim cümle ise kasabadaki hapishanenin kalın duvarlarına çarparak yankılana yankılana dışarıya taşan bir feryattı. Haksız yere yatan bir mahkûmun feryadı...