Abdülhamid okumalarına aşina herkes bilir. TRT’nin ünlü dizisinde nasıl geçiyor bilmem, ama olay şu: Siyonist hareketin öncü isimlerinden Theodor Herzl, bir gün 2. Abdülhamid’e gelir ve “Düyun-u umumiye borçlarınızı ortadan kaldırabiliriz, yeter ki bize Filistin’de küçük bir yurt verin” der. Osmanlı’nın canını çok yakan ve Türkiye Cumhuriyeti’nin bile yıllarca ödemek zorunda kaldığı bir derttir Düyûn-u Umumiye. Abdülhamid teklifi “Ecdadımın kanlarıyla aldığı mülkü para ile satmam” diyerek teklifi şiddetle reddeder.
Theodor Herzl, yeniden bedenlenip gelse ve Türkiye’ye, “Sizi içinde debelendiğiniz ekonomik sıkıntıdan kurtarabiliriz, İsrail ile ilişkilerdeki rezervlerinizden vazgeçin” dese ne yapardık?
Acaba İsaac Herzog’un14 yıl aradan sonra yaptığı ziyaret böyle bir anlam – içerik taşıyor muydu?
Kudüs’te, Mescid-i Aska’da şu sıralar, tam Ramazan ortasında, Herzog öncesini aratmayan hadiseler yaşanıyor. Malum baskınlar, malum işgal girişimleri, Filistinlilere malum zulümler…
Ne demişiz bu hadiseler üzerine? Şu sözler Cumhurbaşkanı Erdoğan’a ait:
“Filistin topraklarının kimseye peşkeş çekilmesine göz yummayacağız. Üç dinin kutsalı olan, ilk kıblemiz Kudüs’ü Şerifin, dünya Müslümanlarının kırmızı çizgisi olduğunu bir kez daha tekrarlamak istiyorum.”
Bunlar bizim gönlümüzden geçenler olmalı, acaba reel dünyada İsrail ile ilişkilerde nasıl gelişecek bu “kırmızı çizgi” hassasiyeti?
Türkiye Suud ile ilişkilerde mesela Kaşıkçı davasında “hukuk kırmızı çizgisi”ni dikkate almadı.
Çin ile ilişkilerde Doğu Türkistan diye bir kırmızı çizgimiz var mı, olsa bile ne işe yarar, bilinmiyor.
Mısır ile kırmızı çizgi meselesi bir yüke dönüştü ve kurtulmaya çalışıyoruz. Sisi ile aynı masaya oturma problemini bir aşabilsek…
Ukrayna’nın ümüğünü sıkan, dün Kırım’ı işgal eden, öncesinde Çeçenistan’a Grozni vahşeti yaşatan Rusya’ya da kırmızı çizgi hatırlatması yapamıyoruz.
Hakeza Amerika’nın Suriye’nin kuzey doğusunda oluşturduğu yapı da kırmızı çizgilerimiz arasında ama, orada da kırmızı çizgiler ne işe yarıyor belli değil.