Herkes ekonomi konuşuyor. Enflasyona tavan dayanmıyor; her ay yeni bir rekor tazeleniyor. Her gün bir çeşidin eksildiği sofralarda hüzün var. Dar gelirliler çoktan yandı, orta gelirliler dar gelirli oldu. Devletin üç kuruşluk yardımı ile geçinen insan sayısı milyon milyon sayılıyor. Pazar alışverişine çıkan insanlar, öfke ile çaresizlik arasında kıvranıyor.
İktidar çaresizliğini “döviz – faiz sarmalını bitirdik, sıra enflasyonda” sözleriyle ilan ediyor. Enflasyonu bitirememişseniz, başka hangi sarmalı bitirmiş olabilirsiniz ki? TÜİK rakamları bile, ekonomi yönetiminin dibe vurmuşluğunun ilanından başka bir şey değil. Yüzde 61.14 TÜFE, yüzde 114.97 ÜFE… Zimbabve’den sonra dünyada en yüksek enflasyon oranı.
Televizyonlardaki tartışma programlarının hiçbir cazibesi olmasa da, bir yönüyle faydası olduğunu söylemek mümkün. Farklı düşünceler karşı karşıya geliyor ve program kaçınılmaz olarak her düşüncenin – iddianın sağlamasının yapıldığı bir zemine dönüşüyor.
Mesela belli ki orada, iktidar yanlısı bir tartışmacının “Enflasyon rakamları çok düşük, hiç de ürkütücü değil” demesi mümkün değil. Öyle bir şey o kişiyi sadece gülünç hale...