37 kişi ölmüş, 125 kişi yaralanmış. Bir taraftan yaralar sarılıyor bir taraftan ağıt yakıyoruz ve ağıt yakarken aynı sözleri aynı şekilde tekrarlayıp duruyoruz: Kan içiciler.. Öfkeliyiz.. Lanetliyoruz.. Kınıyoruz.. Bizi yıldıramazsınız. Kanlı her terör eyleminden sonra aynı şeyleri tekrarlıyoruz. Kendi aramızda bile konuşamıyoruz. Bir de her eylemden sonra korku salanlar var. Birileri teröre destek olmakla suçlanıyor.. Destek olan kimse tutun götürün kolundan.. Niye bu işi medya üzerinden ima ile yapıyoruz? Kurul üyesi bir hakim tweet atmış: İdam cezasını getirin, teröre destek olanları asalım memlekette bahar temizliği yapalım, diyor. İlk bakışta kestirme çözüm gibi görünüyor. Yüreklere su serpiyor. Ama önünü arkasını düşünen yok. Kahvehanede iki amca aralarında konuşurken, "Yahu asacaksın bunlardan ikisini üçünü" dese normal karşılanabilir de kurul üyesi bir hakim deyince korkutucu oluyor. Korkutan tarafı asmak-asılmak değil.. Araştırmadan, düşünmeden, tartışmadan, önüne arkasına, 30 yıllık geçmişine bakmadan kestirme çözüm yolu olarak sunulması.. Fasit daireye hapsolduk. Her olaydan, eylemden, felaketten sonra aynı sıra ile aynı açıklamaların yapılması, aynı tonda ağıt yakmak, aynı suçlamalar.. Bir adım sonrasını ne zaman konuşabilir hâle geleceğiz. Daha neler yapılabilir öngörülen vade nedir?