Platformlardan birinde bir filme rastladım. Adı: “Yüzücüler”
İki Suriyeli kız kardeş. İkisi de profesyonel yüzücü. Suriye’de karışıklıklar başlayınca ülkeden kaçıp Almanya’ya gidiyorlar ve yüzme sporunda küresel çapta başarılar elde ediyorlar.
Filmin öyküsü kısaca bu.
İki kız kardeşin Suriye’den kaçışta ilk durağı İstanbul oluyor.
Filmde İstanbul, Suriyeli sığınmacılar için kâbus gibi bir yer olarak gösteriliyor. Bir an önce terk edilmesi gereken bir yer gibi.
Türkiye’nin yüz binlerce Suriyeli sığınmacıya kucak açmasına en küçük bir gönderme bile yapılmıyor filmde.
İki Suriyeli kız kardeş, başka mültecilerle birlikte küçücük bir bota doluşup Midilli’ye doğru yola çıkıyor.
Bir ara denizde mahsur kalıp ölümle burun buruna geliyorlar.
Tam bu sırada Türk Sahil Güvenliği aranıyor bottakiler tarafından. Türk Sahil Güvenlik’ten alınan cevap şu oluyor: “Size yardım edemeyiz.”
Neyse ki bir biçimde kendilerini Midilli’ye atabiliyorlar.
Yunanistan resmi makamları, uluslararası organizasyonlarla el ele verip çok güzel karşılıyorlar Suriyeli sığınmacıları.
Botları şişleyip batırmaya çalışmak yok. Çırılçıplak soyup dövmek yok. Türkiye sınırına doğru iteklemek yok.
Sonraki durak Almanya oluyor. Orada da çok medenice davranılıyor Suriyeli sığınmacılara.
Türkiye karşıtlığını kabaca değil incelikli olarak işlemiş film.
Bu açıdan daha da mide bulandırıcı ve daha da asap bozucu.
Meselelerden habersiz herhangi biri, bu filmi izleyince...
Türkiye’nin Suriyeli sığınmacılara pek hoş bakmayan bir ülke olduğunu, buna karşılık Yunanistan ve Almanya’nın sığınmacılara kucak açan ülkeler olduğunu zanneder.
Peki bizim gibi sığınmacı meselesini tam göbeğinde yaşayanlar, bu filmi izleyince ne yaparlar? Ne yapacaklar? Benim yaptığımı.