Sabahın ilk saatlerinde, güneşin doğuşunu izlemek için Okyanus sahilde gezintiye çıkmıştı. Dalgaların sahile sürüklediği denizyıldızlarını, okyanusa atan bir çocuk gözüne ilişti. Merakını gidermek için, elinde denizyıldızı olan çocuğa doğru yaklaşarak, bunu neden yaptığını sormak istiyordu. Öyle ya, sahile vuran binlerce, belki de milyonlarca denizyıldızı var ve bunları tek tek denize atmak, neyi, ne kadar değiştirebilir ki? Adam çocuğa yönelerek, denizyıldızlarını neden okyanusa attığını söyledi. Çocuk bu soru karşısında, kendinden emin bir şekilde: ‘Güneş yükseldi mi sular çekiliyor. Onları suya atmaz isem susuzluktan ölebilir’ dedi. Adam, aldığı cevapla merakını giderememiş olmalı ki, ‘-Kilometrelerce sahilde, binler, on binlerce denizyıldızı var. Hepsini suya atma ne zaman yeter, ne enerjin’ sorusunu yöneltti. Çok geçmedi ki, çocuk elindeki denizyıldızına bakarak verdiği ‘Belki de bu denizyıldızı için fark edecek’ şeklindeki cevap, merakının ortadan kalkmasına neden oldu. Adamın çocuktan aldığı ders, ‘farkındalığın’ kendisiydi.’ Denizyıldızlarının ‘birisine’ daha dokunabilmek ve hayatında fark oluşturmak, umutsuz gözüken dünyada ‘umut’ olmaktan daha anlamlı ne olabilir ki?...
Hareket ve egzersizle başlayan, sporla kurallı hale gelen aktivitenin engelli olarak tanımlanan özel çocuklara ne gibi etkisi olabilir ki? Bu sorunun karşılığı kimleri ne kadar ilgilendirir veya neticesi ne manaya gelir ki? Soruların cevabı, tanımı çocuk da olsa, bir denizyıldızının hayatında, neleri değiştirebilecek ‘yürekliliği’ göstermeye bağlı. Bilgi, tecrübe veya iyi niyetle beslenen her düşünce/eylemin, bir umudun bin bir umuda dönüşebileceğine bizzat şahidi olmaktan daha önemli delil/ispat olabilmesi mümkün değil. Başlamak başarı, başarı derecedir. Her engellinin mutlaka yapabilecek bir spor dalı var ise, mutsuzluğun/umutsuzluğun panzeri olan sporun içinde yer alabilmek için hiçbir mazereti yok demek. İmkânsız de...