“Misafir olduğumuz evin bir köşesinden gelen sese kulak kabarttık. Henüz 13-14 yaşlarında genç bir kız çocuğunun sesi. Ev sahibinin müsaadesiyle, gelen sese doğru yöneldiğimizde gördüğümüz manzara alışılmışlığın dışındaydı. Demir parmaklıklarla koruma altına alınan pencere ve kapılar. Davranış bozukluğuna bağlı olarak bir canlı varlık yani genç bir kızımız, dışardan gelen tehlikelere karşı korunma adına değil, hem kendine hem de çevresine zarar vermemesi için ‘sözde’ korkuluklar ardına, adeta hapsedilmiş. Gördüğümüz manzara karşısında şaşkınlık, acıma hissi, suçluluk duygusu. Kısacası alışılmışlığın dışında ki bir manzara karşısında, ne söyleyeceğimi, nasıl hareket edeceğini, o anda şaşkınlığını yaşıyor insan. Yaşanan her olayda olduğu gibi ders çıkarılması gerektiğini, o derslerde en önemli ‘payın’ kendimizde var olması gerektiği anladım. Çünkü sahip olduğumuz milli ve manevi değerlerimiz, akıl ve vicdanımız bunu gerektiriyor. Madem insan sosyal bir varlık ve toplumun ayrılmaz bir parçası, kendi elinde olmayan davranış bozukluğundan dolayı istem dışı hareketler de bulunuyor, o insanlara karşı vazife bilinciyle, birlikte yaşadığımız ve kabullenmeye mecbur olduğumuz o insanların olması gereken yer demir parmaklıklar arkası değil, yaşamın merkezi olması gerek…”
Tüm bu bunları düşünürken, düşüncenin de bir yere kadar tutarlı bir tavır olduğu, asıl yapılması gereken ise eyleme/uygulamaya geçmenin gerekliliği. Bireyler için önem taşıyan kendini tanıma, sosyal yapıya/çevreye uyum sağlama gibi etkenlerde, fiziksel ve sportif etkinliklerinin ne manaya geldiğini, yapılan araştırmalar ortaya koymakta. Yukarıda belirtilen ve gerçek hayattan esinlenen kısa hayat hikâyesi için, örnek teşkil edecek, diğer bir ifadeyle zihinsel engelli bireylerin sportif faaliyetlere katılımlarıyla nelerin değişebileceği konusuna önemli bir örnek, bilimsel çalışmalarda görmek mümkün. İmkânsız gözükenin, nasıl başarı serüve...