16 Temmuz sabahı çıkan yazım, “Demokrasiye sahip çıkma günü” başlığını taşıyordu.
Yazıya, “Bu yazıyı yazdığım sırada Hürriyet gazetesinin Ankara Temsilciliği’nin bulunduğu binanın yakınından patlama sesleri geliyordu” diye başlamıştım.
Tanklar, Çankaya Köşkü’ne doğru çıkarken ekranlardan, “Gün demokrasiye sahip çıkma günüdür” diye çağrılar yapıyorduk.
Darbecilerin uçakları başkentin üzerinden uçarken, biz CNN Türk’te Cumhurbaşkanı Erdoğan’la darbeye karşı yayın yapıyorduk.
Başkent bombalanırken, Hürriyet Ankara Temsilciliği’nin bulunduğu cam bina, üzerinden geçen savaş uçaklarının etkisiyle kökünden sökülecekmiş gibi sarsılırken biz yazımı yetiştirmeye çalışıyorduk. Hande Fırat, CNN Türk çalışanlarını sığınağa indirmeye çalışırken, bir yandan da darbeye karşı yayınlar yapıyorduk. Helikopterlerin Cumhurbaşkanlığı Külliyesi’nin önündekileri taradığı, yakınımıza bombaların atıldığı sıralarda kimi zaman ışıkları söndürüyorduk. Karanlıkta yazmak o kadar zor ki. Ama darbeye karşı da yazmak gerekiyordu. İlk kez 1. Körfez Savaşı sırasında CNN’den Bağdat’ın bombalanmasını canlı yayında izlemiştim. Bu kez Fox TV’den canlı yayında Meclis’in bombalanmasını izliyorduk. Bir yandan da evimin hemen karşısında olan Polis Akademisi bombalanıyor, çocuklarım dehşet içinde beni arıyordu. Ama darbecilere karşı yayının yapılması, yazının yetişmesi gerekiyordu. Gün bugündü. Cumhurbaşkanı ile yayınımızdan sonra CNN Türk ve Hürriyet basılmıştı. “Ankara’yı basarlarsa sizi öldürürler”mesajları geliyordu. 15 Temmuz’un 16 Temmuz’u yoktu. Gelecek nesiller, “15 Temmuz’da darbe olurken sen ne yaptın” diye sorulduğunda verilecek bir cevabın olması gerekiyordu. Bu duygular içinde yazının başına bilmem kaçıncı kez oturmuştum ki, hemen yanı başımızda büyük bir patlama oldu. Ama öyle böyle değil. Daha ne olduğunu anlayamadan önce kulaklarımızı yırtan bir uçak sesi geldi. Ardından çok büyük bir patlama oldu. Bomba sesinin arasından çığlıklar işitilir mi? İşittik. Cumhurbaşkanlığı Külliyesi’ne çıkan kavşak bombalanmıştı. Can pazarı yaşanıyordu.