Bir ülkenin en büyük sermayesi okumuş insan gücüdür. Birinci Dünya Savaşı’nda lise öğrencileri de dahil bu en büyük sermayemizi savaş alanlarında kaybettik.Cumhuriyetle birlikte toparlandık, küllerimizden yeniden doğduk…Bizim gibi eğitimi seven, değer veren, evlatlarının eğitimi için her türlü fedakârlığa katlanan çok az millet vardır.Yine aynı şekilde sınavlar nedeniyle çocukların çocukluğunu, gençlerin gençliğini, üniversite mezunlarının diploma keyfini yaşayamadığı çok az ülke bulursunuz…“Söz konusu eğitmese, gerisi teferruattır” diyen ve bu konuda lafın ötesine geçen bir ulusuz.Ebeveynler olarak yemez, içmez, gezmez çocuklarımızı okuturuz, devlet olarak da her şey bir yana deyip bütçeden en büyük payı eğitime ayırırız.Sonuç?