Maça mağlup başladık ama yeneriz

El-Şark’ın Londra’daki programı bana iyi bir gözlem imkanı verdi.

Bu çalışmalara akademik alemden, sivil kuruluşlardan bulundukları çevrelerde etkili insanlar davet ediliyor.

Bu davetliler hem orada konuşan Türkleri dinliyorlar hem de kendi görüşlerini beyan etme imkanı buluyorlar.

Benim merak ettiğim, bizimkiler nasıl anlatıyor? Onlar açısından anlaşılır bir şey söylüyorlar mı?

Bir de onların kafası bizimkilerin söylediklerini anlamaya müsait mi?

Elbette ‘kafasız’ değiller, yani bir ‘zeka sorunu’ değil sorun. Fakat doğru bir şey, doğru bir dille söylendiğinde anlamaya istekliler mi?

Darbe günlerinde bizi anlamadıkları ortadaydı. Geçen yazımda belirttiğim gibi devrilseydik mutlu olacaklardı.

İlk izlenimim. İki buçuk ayda belli bir mesafe alınmış.

Toplantıdaki İngilizlerden ‘FETÖ’ kısaltmasını kullananlar dahi oldu. Yani darbeyle darbeyi yapan örgüt arasındaki irtibat az-çok kurulmuş.

Bizimkiler de Batılılar nezdinde etkili olacak, alaka uyandıracak dili eni-konu bulmuşlar.

Taha Özhan, Galip Dalay, Fuat Keyman, Sabiha Şenyücel Gündoğar, Mesut Özcan… Hatta bir ara müzakereye katılan Ceren Kenar… Oldukça iyiydi.

Her şey dört dörtlük mü şu halde?

Maalesef değil.

Biz kendi tezimizi kaç kişiyle anlatıyoruz?

Anlatabilecek donanıma sahip kaç insanımız var?

Söyleyeyim. Sayıca azız. Hem aklı erecek hem Türkçe’nin dışında bir dilde aklının erdiğini bu teze sahip çıkarak anlatabilecek siyasetçi, ilim adamı sayımız yetersiz.

Profesörlerimiz bile lisan bilmiyor. (Elbette ilmiyle profesör olanları tenzih ediyorum.)

Bu vasıflara sahip olan insanları –az da olsalar- mobilize edebiliyor muyuz? Yani gerekli zeminleri oluşturup, mevcut insan kaynağından verimli bir şekilde istifade edebiliyor muyuz?