“Elbette, sizlere de şefaat edeceğim"

"Şefaatim, ümmetimden Allaha hiçbir şeyi ortak koşmadan ölenleredir. Sizler de şahit olunuz!"

Şihâbüddîn Ascudî hazretleri hadîs âlimidir. 686 (m. 1287)’de Mısır’da Ascud denilen yerde doğdu. 758 (m. 1357)’de Mısır’da vefât etti. Şöyle nakleder:
Avf bin Mâlik (radıyallahü anh) anlattı: Bir gece Resûlullah efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” bize bir yerde durup dinlenmemizi emir buyurdular. Herkes devesini çöktürdü. Gece bir müddet sonra dikkat ettiğim hâlde, Resûlullah efendimizi göremeyince telâşlandım. Aramaya başladım. Sağa sola bakarak gidiyordum. Muâz bin Cebel ve Ebû Mûsâ’nın da aynı telâşa kapıldıklarını gördüm. Bu şekilde baka baka dolaşırken, vadinin üst taraflarından, değirmen uğultusuna benzer bir ses geldiğini işittik. Daha sonra Peygamberimizi görüp telâşımızı anlatınca, buyurdular ki: “Geceleyin Rabbimin katından gelen bir melek, ümmetime şefaat etmekle, onların yarısının Cennete girmesini kabul etmek arasında beni muhayyer bıraktı. Ben de şefaat etmeyi tercih ettim.” Resûlullah efendimiz böyle buyurunca ben “Yâ Resûlallah! Acaba bize de şefaat edecek misiniz?” diye sordum. Resûlullah efendimiz “Elbette, sizler de şefaat edeceğim kimselerdensiniz” buyurdular... Daha sonra, Resûlullah efendimizle birlikte kervanın yanına geldik. Onlar da Peygamber efendimizin kaybolmasından endişeye kapılmışlardı. Resûlullah efendimiz “Bana Rabbimden bir melek geldi. Ümmetimin yarısını Cennete sokmakla, onlara şefaat etmem arasında beni muhayyer bıraktı. Ben de ümmetime şefaat etmeyi tercih ettim” buyurdu. Onlar da Resûlullah efendimize “Yâ Resûlallah! Acaba biz de şefaat edecekleriniz arasında var mıyız” diye sordular. Resûlullah efendimiz, Eshâbının etrâfına toplanmalarını beklediler ve buyurdular ki: “Şefaatim, ümmetimden Allaha hiçbir şeyi ortak koşmadan ölenleredir. Sizler de şahit olunuz!”