Hanefî mezhebinde mestin hükmü...

Mestli kimse, abdesti bozulduktan yirmidört saat geçmeden, sefere çıksa, bu mestlere üç gün ve gece mesh edebilir.

Kâdı Sirâcüddîn-i Hindî hazretleri Hanefî mezhebi fıkıh âlimlerindendir. 704 (m. 1304)’de Afganistan’da Gazne’de doğdu. 793 (m. 1390) senesinde vefât etti. Buyurdu ki:
Abdest alırken ayakları yıkamak yerine, hiç özür ve zaruret olmasa bile, yaş el ile, bir kere mest üzerine mesh edilmesi, erkek için de, kadın için de câizdir. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” mübârek ayaklarına mest giyip, bunların üstüne mesh etti ve câiz olduğunu da söyledi.
Gusül abdesti alırken veya teyemmüm ederken, mest üzerine mesh edilmez. Mest, ayağın yıkaması farz olan yerini örten, su geçirmez ayakkabı demektir. Mest, büyük olup da, parmaklar, mestin ucuna kadar gitmez ve mesh, boş yer üzerine rastlarsa câiz olmaz. Mestin ağız kısmı geniş olup, yukarıdan bakınca, ayak görünürse zararı olmaz. Hanefî mezhebinde mesh, mestlerin yukarıdaki yüzlerine yapılır. Taban altına yapılmaz. Sünnet üzere mesh etmek için, sağ elin yaş beş parmağı, sağ mest üzerine, sol elin parmakları da, sol mest üzerine, boylu boyunca yapıştırılıp, ayak parmakları üzerine gelen ucundan, bacağa doğru çekilir. El ayaları meste değdirilmez.
Meshin üç el parmağı eninde ve boyunda olması farzdır. Bunun için de, üç parmağı veya yaş olup suyu damlamakta olan parmak uçları veya parmaklarla birlikte el ayasını veya yalnız el ayasını mest ucuna koyup, bacağa doğru çekmek yetişir. Parmakları, mestin yan kenârına koyup, mest üzerinde genişliğine kaydırmak da câiz olur. Mesh, elin dış yüzü ile de câiz ise de, içleri ile yapmak sünnettir.