AB ile 13 yıl

2004 yılıydı, AK Parti iktidardaydı, Başbakan Tayyip Erdoğan’dı, izlenen politika AB yönündeydi.
AB kıstaslarına uygun reformlar yapılıyor, Batı basını Türkiye’yi göklere çıkarıyordu.

Eylül 2004’te son pürüzler aşılmış, Türkiye’nin “denetimden çıkacağı” ve “tam üyelik müzakerelerinin” başlayacağı açıklanmıştı.

Manşetler şöyleydi:

AB ile 13 yıl

AB Komisyonu Başkanı İtalyan Prodi ve Genişlemeden Sorumlu Verhogen Başbakan Erdoğan’ı kutluyor, birlikte “aile fotoğrafı” veriyorlardı.

‘EN BÜYÜK MODERNLEŞME’
Dışişleri Bakanı Abdullah Gül tam üyelik müzakerelerinin başlaması için 17 Aralık 2004’teki AB zirvesinde karar alınacağını açıklıyordu.

Borsa rekor kırıyor, dolar düşüyordu.

IMF “Türkiye kaplan ekonomi olma yolunda” diyordu.

Gerçekten, AK Parti iktidarı döneminde Türkiye’ye 600 milyar dolar yabancı sermaye girecekti!

Hukuk ve demokrasi alanlarında da çok önemli gelişmeler olacaktı. En önemlisi Anayasa’nın 90. maddesinde, uluslararası hukukun üstünlüğünün kabul edilmesiydi: Artık hak ve özgürlüklerin ölçüsü AİHM kararları olmalıydı.

Başbakan Erdoğan da haklı olarak 2011 hükümet programında “Cumhuriyet’in kuruluşundan sonra en büyük modernleşme hamlesi olan Avrupa Birliği’ne katılım süreci” tanımını yapıyordu.

AVRUPA’NIN YANLIŞLARI
Avrupa ile ilişkilerimiz kabaca son beş yılda adım adım bozuldu. Bunun Avrupa ile ilgili sebepleri var, Ankara ile ilgili sebepleri var.

AB genişleme dinamizmini kaybetti; cazibesi azaldı. Otoriter sağ ve İslamofobik hareketlerin güçlenmesi de ilişkileri olumsuz etkiledi.

Suriye krizi ve Türkiye’nin yüklendiği ağır göçmen yükü karşısında Avrupa’nın duyarsız kalması ve özellikle bencilce davranması Ankara’daki hayal kırıklığını derinleştirdi.

Türkiye’ye yöneltilen otoriterleşme eleştirilerinin resmi ve hukuki raporlara geçmesi Ankara’nın tepkisini artırdı.

15 Temmuz hainane darbesinde Avrupa Türkiye’ye herhangi bir ülke gibi davrandı; beklediğimiz desteği göremedik. Avrupa’yı bu yüzden Thorbjorn Jagland da eleştirdi.