Umudu sokakta arayanlar

Önce yerel protesto gösterileri başladı. Sonra bu eylemler ülke çapında yayıldı. Bir süre olaysız gerçekleşen eylemler, karşı görüşlü göstericilere güvenlik güçlerinin müdahalesiyle çatışmalara dönüştü; ölenler ve yaralananlar oldu...

Venezuela’nın halen geldiği durum bu.
Korkulan şey, halkın bu şekilde sokaklara dökülmesi sonucunda bu Latin Amerika ülkesinin kaosa ve iç savaşa sürüklenmesidir. Velev ki bu krize daha fazla kan dökülmeden siyasi bir çözüm bulunsun...
Bu duruma nasıl gelindi?
Venezuela’ya 2000’lerin başında sosyalist rejimi getiren güçlü lider Hugo Chavez’in vefatından sonra yerine geçen Nicolas Maduro, onun izinde yürüyeceğini vaat etmişti.
Venezuela’da “Chavismo”ya karşı çıkanlar olmakla beraber, halkın geniş bir kesimi izlenen sosyal politikalardan memnundu. Yoksulluğa son vermek, daha adil bir gelir dağılımı sağlamak, kamu hizmetlerini geliştirmek için attığı adımlar Chavez’e bir hayli destek kazandırmıştı.
Düşüş yolu...
Maduro aynı politikaları izlemeyi planlarken, dünya petrol fiyatlarında büyük bir düşüş oldu. Bu, petrol ihracatına dayanan Venezuela ekonomisine çok sarsıcı bir darbe vurdu. Maduro ülke ekonomisinin tepetaklak aşağı gidişini frenleyemedi; başlıca gelir kaynağının kuruması sonucunda sosyal hizmetleri sürdüremedi ve halkın en temel ihtiyaçlarını dahi karşılayamaz duruma düştü.
Bunun sonucu olarak halk yiyecek sıkıntısı çekmeye, bir kesim açlıkla karşılaşmaya başladı. Enflasyon yüzde 700 düzeyine tırmandı, devalüasyon nedeniyle 40 bin bolivarlık aylık asgari ücretin değeri 60 dolardan serbest piyasada 12 dolara düştü.
Dünyanın en zengin petrol kaynaklarına sahip olan bir devletin yeryüzündeki en yoksul ülkeler düzeyine düşmesi ne kadar acı...