Dikkat: Bu yazı sadece 15 yaş ve üzeri için uygundur

İstiklal Marşımız, “Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır atanı” der. Lakin, o pespaye film, değil incitmek, şehitlerimizin hatıralarına en müstekreh saygısızlığı yapıyor.

Üstelik DAEŞ, PKK ve FETÖ terörüne onca şehit verdiğimiz bu dönemde.

İsterseniz hülasa edeyim de, az mı söylüyorum çok mu söylüyorum, kararı siz verin.

Osmanlı'nın son dönemidir.

Ücra bir kasabada tüm erkekler “vatan savunması” için savaşa gidip “şehit” düşünce, çok geçmeden “şehit eşlerinin” alayı “erkek… erkek…” diye kıvranmaya başlar.

Kıvranmak ne kelime, hâşâ huzurdan, adeta kudururlar.

“Cinsel açlıklarını” biraz olsun bastırmak için kendilerini göllere atar, içlerindeki yangını söndürebilmek için türküler çığırırlar.

Lakin dayanacak takatleri kalmaz. Hemşehrileri olan vezire, “erkeksizlikten kırılıyoruz, bize devletimiz erkek göndersin” yollu bir mektup postalarlar.

Vezir, mektubu ağzı kulaklarında okuyunca bir memurunu (Ali Sürmeli) şappadak “hizmete” koşar.

Söz konusu memur ölen karısının hatırasına öylesine bağlıdır ki dünya gözüyle hiçbir hatuna dönüp bakmaz. Fakat “hizmet” diye koşulduğu iş “pezevenklikten” başka bir şey değildir.

Hamal pazarına gidip damızlık 5 erkek seçer. Ne ki bu hamallar şehit eşlerinin “cinsel açlıklarını” gidermek için seçildiklerini bilmezler; vatanı savunmak uğruna “hizmete” alındıklarını sanırlar.

Onun için de kasabaya doğru dörtnala koşarken “tekbir” getirmeyi ihmal etmezler.