Olağan bir hal lazım bize acilen

KONYA'da eşi tarafından terk edilen bir vatandaşın intihar girişimi Hürriyet'in web sayfasında "Ölümüne canlı yayın" başlığıyla duyurulurken bir de soru işareti bırakıyordu ikinci başlıkla: "Ne oluyor bize?"
Bu soruya, “Ne oluyor bize?”ye kapı aralayan hadise eşi tarafından terk edilen şahsın bir binanın 8’inci katına çıkıp “Canıma kıyacağım” demesi değildi.

Arkadaşları ve polislerin ikna çabaları işe yaramış ve vatandaş vazgeçirilmiş neyse ki.

Soruyu tetikleyen asıl hadise, “Eşim çocuğumla birlikte evi terk etti. Onları bir daha görememekten korkuyorum” diyen adamın intihar girişimini görüntülemeye ve internet üzerinden canlı yayınlamaya karar veren vatandaşların tavrıydı.

Bir insan yaşadığı travmayla başa çıkamamış ve canına kıyacak noktaya gelmiş, sokaktan geçen vatandaş “akıllı telefon” mesafesinden izlemek ve yayınlamaktan, karşılığında da “like” almaktan öte tavır sergileyemiyor.

Olağan bir hadise diyemeyiz. “Ne oluyor bize?” sorusunu hak eden bir vurdumduymazlık, yabancılaşma, vicdan erozyonu...

Hoş, hepimizin hafızalarında tazedir henüz ama yine de hatırlatmış olayım: Daha önce benzeri intihar girişimlerinde toplanan vatandaşların “Atla! Atla!” diye tempo tuttuklarını, intihardan vazgeçilince de yuhaladıklarını biliyoruz...

Toplumun ruhsal birtakım hastalıklardan mustarip olduğunu söyleyecek kadar ileri gitmek istemem, böyle bir uzmanlığım da yok ama olağan, normal bir tavır olmadığı kesin...

Travma üstüne travma yaşayan, şok gelişmeleri hava durumu raporu veya yemek tarifi gibi izleyecek kıvama gelmiş bir toplumdan daha fazlasını beklemek de haksızlık olabilir.

Alçakça bir darbe girişimini canını vererek savuşturmuş bir toplum...

Askerin, polisin, sivil vatandaşın ve mesela ana muhalefet partisi genel başkanının canına kastedecek kadar pervasızlaşmış terör örgütleri tarafından tuzak üstüne tuzak kurulan günler...

Terör örgütlerinin ardından sınırı aşıp Ortadoğu’nun bulanık sularına ayıklanan, yeniden kurgulanan bir orduyla daldığımız günler...