Ankara'da "Harikulade" günler!..

Pırıl pırıl bir Ankara öğleden sonrası.. Divanda oturuyorum.. İki buçuk yaşındaki küçük yeğenim, Serpil'in torunu Leyla önümde oynuyor.. Benimle oynasın istedim, ilgisini çekmek için numara yaptım.. Başımı divanın yastığına dayadım. Gözlerimi kapar gibi yaptım.. Hafif gürültü horlamayla tilki uykusu durumundayım. Milim aralık gözlerimle de minik yeğeni kolluyorum, ne yapacak diye..
Horlama sesini duyunca bana baktı.. Uyuduğumu gördü. Oyununu bıraktı.. Bana doğru geldi, divana tırmandı.. Uzandı, yanağımdan öptü!.. 
Yaşım 76.. Hayatımda bu kadar güzel öpüldüğümü hatırlamıyorum.. Hayatımda bu kadar güzel uyandırıldığımı da.. 
Oyuna çevirdik Leyla'yla.. O iniyor, oyuna dönüyor, ben horluyorum.. Gelip gene öperek uyandırıyor..
Ertesi gün öğleden sonra arabayla yola çıkıp İstanbul'a döndük.. Sağsalim vardığımızı haber vermek için beni üç gündür misafir eden yeğen Ömer'i, ipadimden görüntülü aradım.. Ömer beni görünce kızına seslendi.. 
"Bak Leyla, dayı arıyor?.."
Leyla ipad'e gelirken, ben oyunumuzu oynamaya karar verdim. Gözlerimi kapar gibi yapıp, horlamaya başladım.. Leyla babasının ipadine yaklaştı, yaklaştı ve ordaki görüntüden yanağımı öptü..
Şimdi size bir soru?.
Bundan daha güzel bir mutluluk tarifi yapabilir misiniz?. 
İnsanın ailesi olmasından daha güzel bir şey yok.. O ailenin tüm bireyleri eğer birbirlerine böyle bir sevgi bağı ile bağlanmışlarsa, sahip oldukları hazineyi Ali Baba'nın 40 değil, 40 bin haramisi toplayamaz..
Ankara'da üç günüm geçen hafta, cuma, cumartesi ve pazar bu hazinenin içinde geçti işte..
Anlatacağım tabii..