Tulu’nun arkasından yazmak..

Babası Uğur Gümüştekin, en eski dostlarımdandı. Eşi, Kaan Terzioğlu en yeni dostum.. Kendisi, yıllardır bu gazetede köşe paylaştığımız meslektaşım.. Ama Tulu ile tanışıklığımız, yakınlığımız, arkadaşlığımız olmadı pek.. 
Karışık bir giriş oldu.. Biraz açayım.. 
Uğur Gümüştekin'i Cüneyt Ağabey (Koryürek) sayesinde tanıdım. Onun arkadaşıydı. Delta'ya geldi. Tanıştık. Isındık.. Hani "Yediği ayrı gitmez" derler.. Öyle yakın olduk.. İki günde bir ofise uğrardı. Haftada birkaç kez birlikte yemek yerdik.. Öylesi.. Neşeli.. Hoş sohbet.. Dost canlısı.. 
Sonra Delta İstanbul'a taşındı. Sonra ben İstanbul'a taşındım.. Bu devasa şehirde kaybolduk.. Kimler kaybolmuyor ki.. 
Tekrar buluştuğumuzda 3 yıl evvel Uğur, bir tabutun içinde yatıyordu. 
Kaan Terzioğlu'nun Uğur'un damadı, Tulu'nun kocası olduğunu "Ölüm" ilanından öğrendim iyi mi?. 
Kaan'la bir defa karşılaştım bugüne dek.. Bir saat falan oturduk.. "Dostum" demeye yeter mi?. 
"Dost" bir duygu işi.. İçinizde hissedersiniz onu.. Ismarlama falan olmaz.. O zaman.. Bazen.. Bir dakika bile yeter.. 
Kaan, TurkCell'in Genel Müdürüydü. Ben de iyi bilirsiniz, cebimi istila eden korsan mesajlar yüzünden Allahın günü TurkCell'e söylenmedik laf bırakmayan yazar.. 
Açıklama gönderebilirlerdi. Tekzip gönderebilirlerdi. Hatta mahkemeye verebilirlerdi. 
Kaan bunların hiçbirini yapmadı. İlgili tüm arkadaşlarını alıp bana, odama geldi. 
40 yıllık dostum gibi oturdu karşıma.. Ve kırk yıllık dostmuşuz gibi ayrıldık.. Hepsi o.. 
Tulu!.. 
Onunla ayni sütunları paylaştık ama, ayni gazeteyi paylaşmadık.. 
1999, 31 aralığında, Sabah, İkitelli'deki dünyanın en ileri gazete binasından Nişantaşı'ndaki apartmana taşındığı günden itibaren "Takım" olma hüviyetini kaybetti. 
Eski binada bizi bir araya getiren harika tesisler vardı.. Çeşit çeşit restoranlar.. Spor salonu, yüzme havuzu.. Kafe.. Bar.. Her öğle yemekte bir araya gelirdik mutlak. Onun dışında da, boş zamanlarda rastlaşırdık.