Dünya böyle bir yer...

I-Bir yanda vur patlasın çal oynasın timi var, bir yanda her sabaha ve her akşama keder ile karışanlar.

Tanıdığım, tanımadığım ama bir şekilde karşılaştığım bütün insanların beden dillerindeki yorgunluk, yüzlerindeki mahzun keder ne vakittir algı sahamda. Kedere hastalık ibareleri eşlik edince dayanamayıp soruyorum.

O gün yine öyle oldu.

Boynundan bir sıkıntın var mı dedim. Yok dedi. Neden sorduğumu hemen anlamıştı. Parkinson başlangıcı var zannettin değil mi dedi. Hayır dedim, boynunu konuşurken fazla kastığını fark edince, sinir sıkışması gibi bir sorunun olup olmadığını düşündüm .

Sohbet buradan başlamış oldu.

Aşırı kaygı hali ile yüklüydü. Dünyanın gidişatından, bu dünyaya bir çocuk yetiştirmenin zorluğundan bahsetti.

Cümleleri bütün annelerin cümlesi aslında. Bir yerde bomba patlayınca, bir ölüm haberi alınca bütün ölenlerde kendi yakınlarının yokluğunu hisseden anne bakışı. Kederli başıyla dertli, ne ki kederinin ve gamının bütün sevdiklerine yük olduğunun da farkında:

“Kardeşim dedi ki Abla bu sendeki iman zayıflığından.”