İstanbul kabadayıları

Babamın okuma tutkusu müthişti. Yerli yabancı hiç fark etmezdi. Önceliğinde ise tarihî olanlar vardı. Üç Silahşörler, Monte Kristo ve Refiî Cevad Ulunay'ın Sayılı Fırtınalar'ı gibi. Böylece benim roman ve anılarla tanışmam erken yaşta oldu. Bugün konum Kabadayılar. Hani Osmanlı dönemiyle parlayan babayiğitler. Bilek gücü kadar, lafları da dinlenen "mahalle ağaları"na kabadayı denmesi gelenekti. Her semtin bir dayısı vardı.

Ağır başlı, saygılı, kötülere tavırlıydılar. Anlaşmazlıkları Racon'la çözerlerdi. Ağızlarından çıkan emir telakki edilirdi. Kendilerini bölgelerinin düzeninden sorumlu sayarlardı. Genç kız ve kadınları korurlardı. Önem verdikleri diğer konuysa gençleri zararlı maddelerden uzak tutmalarıydı. Bunlar Tulumba Ocaklarında çalışırlardı. Buraların Ağası ya da Reisi olurlardı. Mahallenin önde gelen kişileri tarafından korunup, kollanırlardı. Silah taşımaz, gerektiğinde yumruklarını konuştururlardı. Bu özellikleri onları bıçkın, zorba ve külhanbeylerden ayırırdı. Ne zaman ki silah taşımaya başlayıp kötü işlere bulaştılar olay çığırından çıktı. Kısa sürede saygınlıklarını yitirdiler. 19. Yüzyıl sonlarında sayıları giderek azaldı ve ortadan kalktılar.

Özel kıyafetleri

Kabadayıların kendilerine has giyim tarzları vardı. Pantolonları bol paçalıydı. Asla yeleksiz dışarı çıkmazlardı. Yüksek ökçeli -yumurta topuk- ayakkabılarının arkasına basıp yürümeleri gelenekti. "Kırlangıç Ense" denilen şekilde saç kestirirler ellerinde mutlaka tespih bulundururlardı. Ceketini tek omuzuna atmış bir eli kuşağında eğilerek gelen kişi hemen tanınırdı. Bu tipleri artık sadece Şener Şen filmlerinde görüyoruz. Örneğin Şekerpare'deki Galatalı'yı. Lüküs Hayat Opereti'ndeki müthiş tipte.